Wreszcie pozwolę ci odejść

To, co ty i ja mieliśmy, było mocne i intensywne. Wiem, że większość ludzi myśli, że ich historia miłosna różni się od historii innych osób, ale naprawdę wierzę, że nasz romans był czymś wyjątkowym i wyjątkowym.

Od chwili, gdy się spotkaliśmy, donośny głos we mnie krzyczał, że nigdy nie będziemy pracować. Chociaż byłem kimś, kto zawsze wierzył jej intuicji, tym razem postanowiłem to zignorować.

Moje emocje do ciebie były silniejsze niż moje wnętrzności i po prostu musiałem być z tobą.

Próbowałem z tym walczyć. Próbowałem z tobą walczyć i tę szaloną pasję, którą czułem, ale jakaś niewidzialna siła ciągnęła mnie z powrotem do ciebie.

To ja w końcu odpuszczam

Z czasem musiałem zaakceptować fakt, że nie mogłem się kontrolować wokół ciebie i że nie czułem już tylko pasji - to stała się miłością.

Chociaż nienawidziłam Cię za władzę, którą miałeś nade mną, to też najbardziej przyciągnęła mnie do Ciebie - fakt, że udało Ci się mnie zmienić.

Zawsze byłam stabilną, spokojną dziewczyną i nic i nikt nie mógł wstrząsnąć moim światem. Dopóki nie przyszedłeś.

Zmieniłeś każdą zasadę, którą miałem i wraz z tobą stałem się wszystkim, czym przysięgałem, że nigdy się nie stanę. Kiedy byłem z tobą, wszystko było emocjonalną kolejką górską.

Z naszą dwójką wszystko było niezwykłe; kiedy cię kochałem, ta miłość całkowicie mnie pochłonęła, a kiedy zadałeś mi ból, ten ból całkowicie mnie zniszczył.

Jak wyjść z zauroczenia: 10 wskazówek, jak w końcu pozwolić im odejść

Czułem się, jakbym tracił rozum, jakbym był marionetką własnych emocji i czy mi się to podobało, czy nie, to były jedyne rzeczy, które prowadziły mnie przez życie.

Sprawiłeś, że czułem się żywy, jak nikt przed tobą, nawet gdy cierpiałem przez ciebie, a zwłaszcza w naszych szczęśliwych chwilach.

Zanim się zorientowałem, byłem od ciebie uzależniony na wszystkie możliwe sposoby - emocjonalnie, seksualnie, a nawet fizycznie.

Kiedy nie było cię w pobliżu, oprócz bycia emocjonalnym wrakiem, czułem też fizyczny ból z powodu twojej nieobecności i było to coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem.

Wydobyłeś ze mnie to, co najlepsze i najgorsze w tym samym czasie. Byłeś jedynym mężczyzną, który mógł sprawić, że poczułam się jak niewinna mała dziewczynka, ale jednocześnie najsilniejsza wojowniczka.

Możesz sprawić, że poczułem się, jakbym był na szczycie świata lub jakbym spadał w najgłębszą otchłań. Jednocześnie byłeś moją najgorszą słabością i największą siłą.

Jak wyjść z zauroczenia: 10 wskazówek, jak w końcu pozwolić im odejść

I właśnie ten kontrast trzymał mnie przy tobie.

Pomimo całego bólu, który mi zadałeś, dałeś mi także jedne z najpiękniejszych chwil w moim życiu i w głębi duszy nadal wierzę, że bardzo mnie kochałeś.

Może nadal to robisz. Po prostu nie chciałeś lub nie wiedziałeś, jak pokazać to we właściwy sposób.

Wiem tylko, że to mi nie wystarczało.

Kiedy naprawdę kogoś kochasz, nie dajesz tej osobie okruchów swojej miłości i uwagi - oddajesz jej całego siebie.

I to jest coś, czego nigdy nie mógłbyś zrobić, pomimo wszystkich moich wysiłków. Podczas gdy oddałem się Tobie całkowicie, zawsze ukrywałeś kawałek siebie przed wszystkimi, łącznie ze mną.

I bez względu na to, jak bardzo się starałem, nigdy nie mogłem osiągnąć tej części.

Nieważne, jak blisko mnie byłeś, zawsze czułem, że dzieli nas dystans. I za każdym razem, gdy czułeś, że jestem zbyt blisko ciebie, uciekasz lub odchodzisz ode mnie.

Zanim cię poznałem, byłem skałą, której nic ani nikt nie mógł złamać - a przynajmniej tak myślałem. Ale z każdym twoim wyjazdem stawałem się coraz słabszy.

Spędziłem całe dnie czekając, aż wrócisz, i przyjmując przeprosiny, których nigdy mi nie dałeś.

Nigdy nie wiedziałem, co się z tobą dzieje, kiedy nie było cię w pobliżu. Nigdy nie zapytałem, czy spotykasz się z kimś innym, nie dlatego, że ślepo ci ufałem, ale dlatego, że przerażała mnie twoja odpowiedź.

I chociaż lepiej mi było nie wiedzieć, to była kolejna rzecz, która mnie zabijała.

Jednak myślałem, że wszystkie moje bezsenne noce i łzy były warte tego, żebyś do mnie wrócił.

Ale po chwili zdałem sobie sprawę, że moje chwile bolesnej samotności stają się coraz dłuższe i częstsze, a nasze wspólne chwile szczęścia stały się rzadkością.

Ostatnim razem, kiedy wróciłeś, obiecałeś mi, że w końcu będziemy mieli szczęśliwe, spokojne życie.

Obiecałeś mi, że skończyłeś ze swoimi wątpliwościami i byłeś pewien, że to ja. Rozmawialiśmy o naszej przyszłości.

I przez chwilę wszystko wydawało się idealne. Ale potem znowu to zrobiłeś. Nie wiem, czy bałeś się za bardzo się przede mną otworzyć, czy też znalazłeś kogoś innego. Właściwie teraz, kiedy o tym myślę, to nie ma znaczenia. Liczy się tylko to, że znowu mnie opuściłeś.

Tylko tym razem coś we mnie pękło. Gdyby ktoś mnie zapytał, dlaczego tym razem było inaczej, nie znałbym odpowiedzi. Chyba w końcu to miałem.

Zdałem sobie sprawę, że spędziłem lata czekając, aż mnie opuścisz i czekając, aż wrócisz. Przez lata żyłem twoim życiem, próbując rozwiązać twoje problemy i próbując cię naprawić.

Spędziłem lata, pragnąc twojej całkowitej miłości i błagając o twoją uwagę.

Twój ostatni wyjazd był ostatnim gwoździem do trumny. Brakuje mi czasu, energii i cierpliwości i myślę, że osiągnąłem swoje osobiste dno emocjonalne. Chociaż ktoś może pomyśleć, że to zła rzecz, w rzeczywistości tak nie jest - nie ma innego wyjścia, jak tylko zejść stąd na dół.

Więc skończyłem. Nie skończyłem, ponieważ zdecydowałem, że czas bym przestał z tobą walczyć, skończyłem, ponieważ zdecydowałem, że nadszedł czas, aby moje rozumowanie i serce przestały walczyć.

Moje emocje miały swoją szansę, ale nigdzie mnie nie przyniosły, więc najwyższy czas, aby moje rozumowanie zwyciężyło.

Myślę, że to najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek musiałem zrobić, ale w końcu pozwalam ci odejść. Pozwalam ci odejść, chociaż nie wiem, czy w ogóle planowałeś do mnie wrócić, czy nie.

Tak czy inaczej, nie masz już kogoś, kto będzie na ciebie czekał, bez względu na wszystko.

I nie mówię tego tylko po to, żeby cię przestraszyć i zmusić do powrotu do mnie. Wiem, że prawdopodobnie mi nie wierzysz, ale naprawdę pozwalam ci odejść, a wraz z tobą puszczam również osobę, którą uczyniłeś ze mnie.

Pozbywam się wszystkiego, co przypomina mi o tobie. Wyrzucam wszystkie nasze wspomnienia. Palę każde zdjęcie nas dwóch uśmiechniętych i rozdaję wszystkie Wasze prezenty.

Nie dlatego, że te rzeczy nic dla mnie nie znaczą, ale dlatego, że nigdy nie mogłem ruszyć dalej swoim życiem, natrafiając na fragmenty Ciebie.

Przede wszystkim porzucam wszystkie moje marzenia i nadzieje związane z Tobą. Odpuszczam przyszłość, którą mogliśmy mieć razem.

Odpuszczam myśl, że kiedykolwiek możesz znaleźć spokój obok mnie. Porzucam ideę, że dwoje z nas jest bratnimi duszami, które razem się zestarzeją.

Odpuszczam możliwość uratowania cię, ponieważ teraz wiem, że muszę najpierw ocalić siebie. Wiesz, naprawdę chcę być szczęśliwy.

A wszystko, co zrobiłem z tobą i dla ciebie, było spowodowane pragnieniem szczęścia. Myślałem, że mogę to mieć przy sobie, ale teraz wiem, że to niemożliwe. Najwyższy czas, abym to zaakceptował.

Odejście od ciebie to coś, o czym myślałem, że nigdy się na to nie zmusę. Ale jednocześnie jest to coś, co muszę zrobić, jeśli chcę się uratować.

Jeśli zostanę z tobą w tym niekończącym się kręgu, całkowicie się zerwę. I stanę się taki jak ty - zimny, odległy i niedostępny emocjonalnie, a to ostatnia rzecz, jakiej chcę.

I nie chciałbym, żebyś pomógł mi się skleić.

Chcę się nauczyć, jak znowu być kompletną osobą w moim życiu bez Ciebie. Chcę spróbować znaleźć szczęście z kimś nowym.

Nie myśl, że mam jakieś urazy. Pomimo całego bólu, który mi zadałeś, naprawdę ci wybaczam, bo wiem, że po prostu nie wiedziałeś nic lepszego.

Życzę wszystkiego najlepszego z głębi serca.