Kocham cię, ale muszę pozwolić ci odejść

Droga „Undestined Love”,

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie. Nie lubiłem cię tak bardzo. To było dziwne. Nie lubiłem cię, ale miałem nieznośną potrzebę przebywania w pobliżu.

Każda mała rzecz, którą powiedziałeś, działała mi na nerwy. Każda mała rzecz, którą zrobiłeś, denerwowała mnie. Ale nadal chciałem być przy tobie.

Status miłości: 135 najpopularniejszych napisów w mediach społecznościowych dla zakochanych

Może to powinna być moja pierwsza wskazówka, żeby się z tobą nie wtrącać. Ale nigdy nie słucham, co ma do powiedzenia moje życie. Jeśli czegoś chcę, wezmę to za wszelką cenę.

I chciałem cię…

Więc mam cię…

To jednak szalone - naprawdę mieliśmy takie być. Byliśmy równi, słuchaliśmy tej samej muzyki, mieliśmy te same pragnienia i łączyliśmy to samo marzenie. Mieliśmy po prostu być dla siebie idealni!

Doskonała miłość: wyjaśnienie trójkątnej teorii miłości Sternberga

Jedynym problemem byłem ja.

Potem mieliśmy okazję odejść od siebie, jeśli się nie zgodziliśmy. Wtedy nie mogłeś dostrzec moich wad, a ja nie mogłem zobaczyć twoich.

Byliśmy młodzi i głupi, myśląc, że to, co mamy, wystarczy - myśląc, że to wszystko. Ale oczywiście tak nie było.

Zdaliśmy sobie z tego sprawę, kiedy się pobraliśmy i zaczęliśmy razem mieszkać. Wtedy zaczęły się pojawiać prawdziwe problemy. To wtedy prawdziwe życie uderzyło nas mocno, prosto w twarz. Wtedy właśnie dowiedzieliśmy się, co to naprawdę znaczy być dorosłym.

Zobacz też: Istnieje 5 etapów miłości, ale niestety wiele par zatrzymuje się na etapie 3

Zrozumiałeś, że mam pewne problemy. Heck, zdałem sobie sprawę, że mam pewne problemy. W przeszłości nic nie mogło zmusić mnie do pozostania w tym samym miejscu iz tą samą osobą, jeśli z jakiegoś powodu nie chciałem. Aż do tego momentu - do momentu z tobą - byłem w stanie uciec za każdym razem, gdy zadziałała moja pieprzona psychika.

Doskonała miłość: wyjaśnienie trójkątnej teorii miłości Sternberga

Tym razem nie chciałem uciekać, ale musiałem. Coś, głęboko we mnie zakopane, sprawiło, że uciekłem, smutny, że cię opuszczam.

Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że zawsze obwiniam innych, kiedy to cały czas byłem sobą. I podczas gdy to wszystko działo się dalej, zawsze miałem bilet - bez żadnych załączników i bez żalu.

Ale teraz cię miałem. Kochałem cię. Wciąż robię. Ale nie mogę być z tobą.

Zrujnuję ci życie. Nieświadomie powstrzymam Cię przed spełnieniem Twoich marzeń, ponieważ jestem zbyt samolubny. Naprawdę próbowałem wyrzucić to z głowy, ale po prostu nie mogę. Zjada mnie żywcem i nic na to nie poradzę. Jestem tego świadomy, a mimo to nie mogę odejść.

Nie mogę zrozumieć starej duszy, którą jesteś. Mało kto cię rozumie. Ale ja cię nie winię. Obwiniam innych, a zwłaszcza siebie, za to, że jestem tak ograniczony - za to, że nie potrafię docenić pięknej osoby, którą jesteś. Dlatego muszę pozwolić ci odejść, ponieważ powoli rujnuję ci życie. Nie chcę tego.

Może kiedyś znajdziesz kogoś, kto wie, jak się zachowywać wokół ciebie iz tobą - kogoś, kto wie, jak cię kochać i jednocześnie nie sprawiać ci bólu. Ten ktoś nie jest mną. Kocham cię, ale moja miłość bardzo cię rani.

Widzę to każdego dnia. Widzę to w sposobie, w jaki się zachowujesz. Jesteś nieszczęśliwy. My oboje jesteśmy. Kochamy się, ale jesteśmy nieszczęśliwi. Porozmawiaj o ironii…

Jak to jest w ogóle możliwe?

Zobacz też: Nigdy nie spotkam kogoś takiego jak ty, ale muszę cię zostawić

Kochanie, piszę ci to ze łzami w oczach i niekończącą się burzą w mojej głowie. Przebacz mi moją miłość, że sprawiłem ci ból; Po prostu próbowałem cię kochać.

Ale zawiodłem.

Nigdy nie przestanę Cię kochać. Przepraszam.

Do widzenia…