List zerwania do mężczyzny, którego nie chcę puścić

Przez całe życie byłam silną i odważną dziewczyną, ale jeśli chodzi o miłość, jakoś całkowicie tracę całą swoją moc.

Przekształcam się w dziewczynę, która po prostu chce wczołgać się do dziury i pozwolić komuś innemu wykonać za nią ciężką pracę.

I nie robię tego, ponieważ jestem tchórzem, ale dlatego, że nie mogę znieść oglądania ludzi, gdy mówię im rzeczy, których nie chcą słyszeć.

Dlatego właśnie teraz to robię. To jest powód, dla którego piszę ten list. Nie mogę spojrzeć Ci w oczy i powiedzieć, że wyjeżdżam.

Jak zerwać z kimś: 12-stopniowy przewodnik po czystym zerwaniu

Wiem, że byłbyś rozczarowany, złamany i rozpadłbyś się. Wiem, że będziesz mnie błagać, abym został z tobą, mówiąc mi, że się zmienisz.

Wiem, że znowu powiesz mi te same stare kłamstwa, a co gorsza, uwierzę ci i przyjmuję cię z powrotem.

Dlatego piszę ten list zerwania z dala od Ciebie. Chcę uspokoić myśli i myśleć trzeźwo.

Nie chcę cię skrzywdzić, zwłaszcza po tylu rzeczach, przez które razem przeszliśmy. Ale ja już nie chcę cię w moim życiu.

Nie mogę znieść stawiania cię na pierwszym miejscu, podczas gdy ty nigdy tego dla mnie nie robisz.

Dlaczego powinieneś pozwolić mu przyjść do siebie po zerwaniu

Nie mogę znieść walki o twoją uwagę, kiedy łatwo dajesz ją pierwszej napotkanej dziewczynie.

Nie mogę Cię przekonać, że powinieneś czasami słuchać tego, co mam do powiedzenia, bo hej, wiem, co jest dla Ciebie najlepsze.

Nie chcę, żebyś decydował za mnie. Nie chcę, żebyś myślał, że bez ciebie nie byłbym w stanie robić wielkich rzeczy.

Nie chcę, żebyś mi mówił, co mam robić, a czego nie. Jestem wystarczająco duży, aby wiedzieć, co może mi pomóc, a co nie jest dla mnie tak dobre.

I to właśnie robiłeś przez cały związek. Nie zachowywałeś się, jakbyśmy byli równi. Nie zachowywałeś się, jakbym był dorosły.

Dlaczego powinieneś pozwolić mu przyjść do siebie po zerwaniu

Zawsze miałeś dziwną potrzebę bycia dominującym, tym, który decyduje i który podejmuje ostateczną decyzję.

I wiesz co?

Mam już tego dość! Nie chcę być z kimś, kto nawet nie myśli, że jestem godny.

Nie chcę mężczyzny, który ukształtuje mnie na kogoś, w kim chciałby się zakochać.

Chcę, żebyś zakochał się w prawdziwym mnie. Chcę, żebyś zaakceptował prawdziwego mnie i nigdy nie przyszło ci do głowy, żeby cokolwiek we mnie zmienić - ani trochę.

Czy za dużo proszę? Pytam o niemożliwe?

Nie sądzę, zwłaszcza po wszystkim, co dla ciebie zrobiłem. Nie proszę o wiele, bo gdyby to była prawdziwa miłość, poznałbyś moje życzenia, patrząc tylko na mnie.

Ale nigdy nie byłeś w stanie tego zrobić.

Nigdy nie widziałeś dalej niż moje ciało. Nigdy nie chciałeś poznać mnie głębiej.

Po prostu chciałeś kogoś, kto będzie dobry dla twojego ego, kogoś, kto wysłucha twoich życzeń i kogoś, z kim będziesz się dobrze bawić.

I stałem się wszystkim, czego chciałeś. Zbyt długo się zatracałem, żeby cię uszczęśliwić.

I doszedłem do punktu krytycznego, w którym nie mogłem już nawet siebie rozpoznać.

Tak bardzo się zmieniłem, żebyś bardziej mnie lubiła, że ​​zapomniałem kochać siebie. Dziewczyna, którą widzę w lustrze, nie jest już taką wesołą i pozytywną dziewczyną.

Daleko jej do szczęścia, ponieważ nie słucha swojego serca. Zamiast tego słucha kogoś, kto nie jest nawet dla niej dobry.

Słucha mężczyzny, o którym myśli, że jest nią długo i szczęśliwie. Ale tak nie jest. I nigdy nie będzie.

Dlatego ten list zerwania jest dla mnie tak bolesny. I wiem, że byłoby bardziej bolesne, gdybym ci to wszystko opowiedział osobiście.

Wiem, że nie byłbym taki silny i że przekonałbyś mnie, żebym do ciebie wrócił. I to ostatnia rzecz, na którą mam ochotę.

Dzisiaj jest dzień, w którym pozwolę ci odejść, bez względu na to, czy tego chcesz, czy nie. Od tak dawna słucham Twoich życzeń, a teraz moja kolej.

Musisz uszanować moje jedyne życzenie, które piszę w tym liście. Chcę, żebyś uszanował moją decyzję, tak jak ja zawsze szanowałem twoją.

Chcę, żebyś w końcu pozwolił mi odejść, ponieważ to już nie jest miłość; to po prostu zły kompromis. I nie mogę dłużej tak żyć.

Jeśli zastanawiasz się, czy za tą całą historią stoi inny człowiek, po prostu wiedz, że go nie ma. Nadal jestem w tobie szaleńczo zakochany, ale rujnujesz mnie, jak nikt wcześniej.

Ranisz mnie, nawet jeśli cię kocham, i nie chcesz się zmieniać.

Łamiesz swoje obietnice, jakby nic dla ciebie nie znaczyły, i w kółko powtarzasz te same rzeczy.

Jestem wystarczająco bystry, żeby zobaczyć, że robiąc to wszystko, tak naprawdę mnie nie kochasz.

Uwielbiasz tylko pomysł o mnie. Uwielbiasz to, że masz kogoś, z kim napijesz się porannej kawy, kogoś, kto ogrzeje Cię w mroźne zimowe noce i kogoś, z kim możesz się popisywać.

Niestety, byłem tą osobą, ale już nie. Więc proszę, nie dzwoń do mnie i nie błagaj, abym dał ci kolejną szansę, ponieważ dałem ci ich zbyt wiele.

Nie pisz do mnie i nie próbuj mnie znaleźć.

Nawet jeśli z tobą zrywam, nie jest to łatwe. Spędziłem z tobą zbyt dużo czasu, żeby móc się z tobą pogodzić w tak krótkim czasie.

Więc proszę, nie sięgaj. Nie utrudniaj nam obojgu.

Wiedziałeś, że coś takiego wydarzy się wcześniej czy później. I lepiej, żeby stało się to teraz, ponieważ wciąż możemy znaleźć naszą prawdziwą parę.

W końcu chcę tylko, żebyś wiedział, że cię nie nienawidzę. Myślę, że niebo z jakiegoś powodu wysłało cię do mojego życia.

Może po to, żeby mnie wzmocnić, żeby nauczyć mnie, że prawdziwej miłości nie da się znaleźć na każdym rogu i pokazać, że czasem lepiej być samemu niż w złym towarzystwie.

I to właśnie zrobię teraz. Będę sam, wolny od Ciebie i całkowicie skupiony na sobie.

Może tracąc cię, znajdę to, czego zawsze szukałem - może odnajdę siebie.

Christine jest autorką książki „Pating Into The Eyes Of Anxiety And Depression”, która zmieni sposób walki z lękiem i depresją.