Jeśli za nim tęsknisz i wiesz, że nie powinieneś, przeczytaj to

Wciąż za nim tęsknię, on wciąż błąka się z tyłu moich myśli jak nieproszony gość i nie mogę się powstrzymać. Jest dobrze, kiedy nie śpię.

W dzień jest łatwiej, ale kiedy nadchodzi noc, kiedy jestem zdany na łaskę własnych myśli, zanim pójdę spać, on wpada i nie ma mowy, żebym go przegonił.

Nie ma sposobu, aby zamknąć swój umysł i znaleźć tę małą cząstkę spokoju bez niego, której tak bardzo pragnę.

Tyle razy widziałem na ulicy kompletnie nieznajomego, a kolor jego koszuli przypominał mi kolor jego oczu.

Nie tęsknisz za nim - tęsknisz za uczuciem bycia zakochanym

Zapach niewinnego nieznajomego przenosi mnie z powrotem do czasów, kiedy byliśmy szczęśliwi. Wszystko to sprawia, że ​​myślę. Wszystko to sprawia, że ​​pragnę przeszłości.

Zajmuję dni tylko po to, żeby o nim zapomnieć.

Robię wszystko, co możliwe, żeby nie pamiętać jego twarzy, zapachu, chodu czy rozmowy. Robię wszystko, żeby za nim nie tęsknić, bo wiem, że nie powinienem.

Wiem, że nie powinienem, ale jakoś nie mogę.

Człowiekowi, którego nie powinienem brakować

I naprawdę nie ma to żadnego sensu. Powinienem go nienawidzić. Powinienem nienawidzić samej myśli o nim, jego obecności, jego wszystkiego.

A jednak zawsze jest tam, z tyłu mojego umysłu, czekając, aż zburzę swoje ściany i wpuszczę go w swoje myśli.

Nikt tak naprawdę tego nie rozumie. Nikt nie wie, jak się czuję. Po prostu nie mogę nikomu powiedzieć. Po tym wszystkim, co mi zrobił, nie mam prawa za nim tęsknić, zrobiłby to tylko szaleniec, a jednak ja. Więc trzymam usta zamknięte i cierpię samotnie.

Muszę to zachować dla siebie. Muszę siedzieć cicho i znosić ten ból, że nie mam go już tylko dla siebie.

Wiem, że teraz trudno go puścić. Wiem, że nic nie odchodzi z dnia na dzień, ale nie dostaję tylko jednej rzeczy.

Racjonalna część mnie wciąż krzyczy, żeby o nim zapomnieć. Ciągle mi przypomina, jakie straszne rzeczy mi zrobił. Powtarza mi, że nigdy się nie zmienił, nawet po tylu dawanych szansach i że tym razem nie będzie inaczej.

Człowiekowi, którego nie powinienem brakować

Ale emocjonalna część mnie, ta „szalona”, wciąż go przywraca. Ciągle pokazuje błyski jego uśmiechniętej twarzy. Ciągle prowokuje empatię i pragnie go z powrotem, chociaż nie powinien.

Prawda jest taka, że ​​pamiętam tylko wszystkie dobre rzeczy.

Pamiętam, jak rozśmieszał mnie tak mocno, że bolał mnie brzuch. Pamiętam, jak zrobił z siebie kompletnego głupka tylko po to, by wywołać lekki uśmiech na mojej twarzy.

Pamiętam wszystkie szalone rzeczy, które razem robiliśmy, jak szczęśliwi byliśmy bez troski na świecie, bez zmartwień na świecie.

Myśleliśmy, że miłość jest taka prosta. Wystąpiły problemy i zdecydowaliśmy się je zignorować. Udawaliśmy, że nic się nie dzieje, dopóki nie wracają, a potem pewnego razu było już za dużo.

Wszystkie rzeczy, które szczotkowaliśmy pod dywanikiem, chowaliśmy się, wracały i uderzały nas w twarze. Nie było od tego powrotu.

Jednego dnia go miałem, a następnego był zupełnie obcy. On poszedł.

I nie mogę się zmusić, żeby o nim zapomnieć. Nie mogę przestać za nim tęsknić. I wiem, że powinienem.

Pod tym wszystkim wiem, że nie zasługuje na to, by go przegapić. Wiem, że jestem kompletnym idiotą, że utknąłem w tych szczęśliwych wspomnieniach, które mieliśmy razem. Wiem, że jestem jedyny.

Kiedy tarzam się w łóżku w nocy, próbując wyrzucić go z moich myśli, wiem, że śpi nieruchomo.

Wiem, że nie tęskni za mną i nie myśli o mnie.

Wtedy jestem zła na siebie. Jestem zła, bo utknąłem na nim, a on pozwolił mi odejść dawno temu.

On był tym, który nazwał to rezygnacją z nas. To on nie chciał już walczyć.

Chciałem, żebyśmy pracowali, ale nie zależało mu na tym, żeby spróbować.

Dałem mu czas i przestrzeń, żeby wszystko odwróciło, ale on tego nie widział. Wydaje mi się, że byłem po prostu kimś zwyczajnym, na który wpadł po drodze i pomyślałem, że wytrzymamy znacznie dłużej.

myliłem się.

Ale wiesz, czego się nauczyłem?

Wolałabym za nim tęsknić tak, jak go pamiętam. Wolałabym tęsknić za jego dobrymi stronami.

Więc wiem, że tak będzie najlepiej, bo wiem, że byłbym nieszczęśliwy, gdybyśmy zostali razem.

Wolałabym więc za nim tęsknić, niż być z nim.