Przepraszam, jeśli mój niepokój utrudnia mi pokochanie

Myślisz, że nie chciałbym być normalny? Myślisz, że powoduję cały bałagan, przez który przechodzimy, ponieważ tak to lubię?

Myślisz, że jestem jednym z tych, którzy lubią dezorientować ludzi i wysyłać mieszane sygnały? Nic z tego nie jest prawdą.

Zabiłbym, żeby być normalnym. Ale bałagan w moim życiu to jedyny sposób, w jaki wiem, jak żyć.

Nie chcę wysyłać mieszanych sygnałów, ale przez połowę swojego życia nie mam pojęcia, czego chcę, ponieważ jestem pewien, że bez względu na to, co wybiorę w życiu, niepokój mojego drogiego przyjaciela zmusi mnie do zmiany decyzji.

To jest to, co utrudnia ci uzyskanie, na podstawie twojego zodiaku

Ja też tego nie lubię, ale w przeciwieństwie do Ciebie nie mam wyboru, muszę z tym żyć.

Chciałbym też obudzić się z uśmiechem na twarzy, chętny do objęcia wszystkiego, co ma mi do zaoferowania dzień.

Ale niestety budzę się z ściśniętym żołądkiem, zmartwiony wszystkim, co może pójść nie tak tego dnia. I każdy dzień zaczyna się tak samo.

Wiem, że mój niepokój utrudnia ci kochanie mnie, ale utrudnia mi też życie.

Pozostań samotny, dopóki nie spotkasz osoby, od której tak bardzo się śmiejesz, że boli cię żołądek

Mówisz, że to wszystko w mojej głowie i że mógłbym to kontrolować, gdybym wystarczająco się postarał. Myślisz, że jeszcze tego nie zrobiłem? Myślisz, że tego nie wiem?

Ale nie masz pojęcia, jakie to uczucie mieć w głowie niespokojną armię myśli, które nie znikną.

Nic, co robię, nie działa, niepokój ogarnął mój umysł i nie odchodzi.

Nie masz pojęcia, jak trudno jest skupić się na tym, co ktoś mówi, podczas gdy mój niepokój i niepewność atakują każdą komórkę, którą mam w ciele.

Na przykład, któregoś dnia próbowałeś zaplanować razem dla mnie i twoich przyjaciół i natychmiast wpadłem w panikę.

Spanikowałam na myśl o byciu otoczonym przez twoich przyjaciół, tak irracjonalny jest mój niepokój.

Pozostań samotny, dopóki nie spotkasz osoby, od której tak bardzo się śmiejesz, że boli cię żołądek

Prawdopodobnie ciągnąłeś i opisywałeś szczegółowo cały plan, ale w momencie, gdy zacząłeś temat, nie mogłem usłyszeć nic więcej.

Rozmawiałeś i byłem przytłoczony. Spanikowałem. przeraziłem się. A jeśli mnie nie polubią? A co jeśli powiem coś głupiego?

Co jeśli zawstydzę siebie lub jeśli zawstydzę ciebie?

A jeśli zapytają mnie o coś osobistego, a ja się rumienię lub mamroczę?

Co jeśli zrobię się niezręczny, co jeśli pomyślą, że nie jestem wystarczająco dobry i że powinieneś wziąć kogoś, kto jest normalny i nie ma tak dużego bagażu?

Widzisz, to było proste, przyziemne zadanie i też je zrujnowałem. Mój niepokój zrujnował to właściwie, ale to to samo.

To, co wydawało ci się normalne, okazało się moim koszmarem.

Wyprowadził wszystkie moje demony na powierzchnię i po raz kolejny zapomniałem, że nie obchodzi cię, co myślą o mnie inni.

Zapomniałem, że mnie kochasz, bez względu na to, czy Twoi przyjaciele mnie akceptują, czy nie. Zapomniałem, że obiecałem, że nigdy nie będę źle o sobie myśleć. Zapomniałem o wszystkim.

Wiem, że sprawiłam, że poczułeś potrzebę chodzenia wokół mnie na palcach. Wiem, że mylę cię tak samo, jak jestem zdezorientowany. Wiem, że czasami zostawiam cię oniemiałego i oszołomionego.

Wiem, że nie rozumiesz. I przepraszam.

Przepraszam, nie potrafię się wytłumaczyć, przepraszam, że mam irracjonalne lęki, przepraszam, że moje dłonie się spocą, kiedy spotykamy kogoś, kogo znasz na ulicy i że nie mogę w ogóle mówić.

Wiem, że byłoby o wiele fajniej zakochać się w dziewczynie z niespokojnym duchem niż zakochać się w paranoicznej i niespokojnej dziewczynie.

Wiem, że byłoby znacznie łatwiej być z dziewczyną, która jest nieustraszona, ale wybrałeś mnie taką jaką jestem i nie mogę ci powiedzieć, ile to dla mnie znaczy.

Rozumiem, że to trudne i chociaż nie chcę, żebyś mnie zostawiał, zrozumiałbym, gdybyś pewnego dnia odszedł.

Zawsze boję się, że ta miłość stanie się dla ciebie ciężarem, ale nie będę cię winić za to, że nie będziesz już w stanie ze mną wytrzymać.

Do diabła, to trudne dla mnie, kto powinien już nauczyć się z tym żyć, więc nie mogę nawet zacząć zgadywać, jak to jest dla ciebie.

Przepraszam, jeśli tak długo trwa odpowiedź na Twoje wiadomości, jeśli zbyt długo czekasz, aż podejmę decyzję, przepraszam za robienie planów, zwykle nie nadążam, przepraszam za zawsze spóźniłem się, że za dużo myślałem, zanim przemówię, przepraszam, że zwątpiłeś w siebie z powodu mojej własnej niepewności.

Chciałbym móc to wszystko odejść, ale nie mogę. Mogę cię tylko kochać i mieć nadzieję, że to wystarczy.

Wiem, że to trudne. Wiem, że jestem bałaganem. Wiem, co ci robię i przepraszam. Ale wiedz, że jesteś jedyną osobą na świecie, która sprawia, że ​​tak bardzo się staram.

Jesteś jedynym powodem, dla którego udaje mi się zwalczyć mój niepokój i jesteś jedyną, która motywuje mnie do wyjścia ze strefy komfortu i robienia rzeczy, o których wiem, że nie byłbym w stanie zrobić sam.

Przepraszam, że trudno mnie kochać, ale jestem wdzięczny, że ktoś taki jak ty jest przy mnie, nawet jeśli nie zasługuję na to.

Dziękuję za pozostanie i bycie przy mnie, nawet gdy nie da się mnie kochać. Dziękuję za wybranie mnie, nawet jeśli możesz mieć milion innych. Dziękuję, że kochasz mnie razem z moimi wadami.

Dziękuję, że mnie kochasz, nawet gdy jest to trudne. Dzięki tobie trochę mniej boję się życia.