Rok 2020 nauczył mnie, czym nie jest prawdziwa miłość

Ten rok zaczął się od tego, że pomyślałam, że musiałam być najszczęśliwszą kobietą na świecie, ponieważ go miałam. Był jednym z tych rzadkich typów mężczyzn, którzy byli bliscy bycia idealnym chłopakiem. Był rozważny, opiekuńczy, łatwo się z nim rozmawiało, męski, zdeterminowany i pełen pasji. Ze sposobu, w jaki go widziałem, miał wszystko.

Czułem, że jego życiową misją jest uszczęśliwienie mnie. Zasypywał mnie uwagą. Wymyśliłby najzabawniejsze sposoby, by mnie zaskoczyć. Zawsze znajdował dla mnie czas, bez względu na to, jak bardzo był zajęty. Byłem z nim na księżycu i myślałem, że pogrążam się w jakimś śnie, mając nadzieję, że nigdy się nie obudzę.

Wszystko wydawało się idealne. Ale po chwili zacząłem go widzieć takim, jakim naprawdę był. To było tak, jakby nagle się zmienił. Stał się osobą, której już nie rozpoznałem. Cała uwaga, jaką mi poświęcił, wydawała się ciężarem.

Ciągle był w mojej sprawie za to i tamto. Nie podobało mu się moje zachowanie. Nie podobało mu się wszystko, co miałem do powiedzenia, inaczej nie pochwaliłby sposobu, w jaki to powiedziałem. Jednego dnia byłam najdoskonalszą żyjącą dziewczyną, a następnego nie mógł znieść widoku mnie. Traktował mnie jakbym miał wadę od góry do dołu.

O facecie, który nauczył mnie kochać

Najgorsze było to, że mu uwierzyłem. Myślałem, że to ja. Że nie byłem dla niego wystarczająco dobry i że muszę się zmienić. Sprawił, że zwątpiłem w siebie pod każdym względem.

Wpłynęło to na moje życie, wpłynęło na moją pracę i relacje z innymi ludźmi, nie wspominając o relacji, jaką miałem ze sobą. Nie mogłem podjąć decyzji, ponieważ nie wiedziałem, czy jestem wystarczająco kompetentny, aby ją podjąć. Biegałem do niego po radę w każdej sprawie, ponieważ kazał mi wierzyć, że znał wszystkie odpowiedzi.

Sprawił, że stałem się kompletnie nieszczęśliwy. Nie mogłem już być szczęśliwy. Jasne, śmiałbym się od czasu do czasu, ale w tym uśmiechu nie było szczęścia. Wydawało się, że muszę zapłacić za te wszystkie wspólne chwile szczęścia.

Mówił, że kocha mnie tak wiele razy. Przysięgałby, że byłem miłością jego życia. Twierdził, że na tym świecie nie ma większej miłości niż nasza. Teraz wiem, że to było wszystko inne niż miłość, ponieważ miłość nigdy nie powinna tak bardzo ranić.

Gdybyśmy mieli miłość, nigdy nie dałby mi tych wszystkich szczęśliwych chwil tylko po to, żeby je zrujnować tymi wszystkimi gównianymi. Nie powiedziałby, że przez jedną minutę jestem ładna, a w następnej nazywałby mnie różnymi brzydkimi imionami. Nie mówił nawet po prostu miłych rzeczy, kiedy zobaczył, że jestem całkowicie przygnębiony.

Tygodniowy horoskop miłosny w stanie wyjątkowym, 23-29 marca 2020 r

Gdybyśmy mieli miłość, nigdy by mnie nie sprowadził. Spojrzałby na mnie, jakbym był mu równy. Nie miałby radości sprawiać, żebym czuł się źle ze sobą. Nigdy nie zmusiłby mnie do zakwestionowania mojej inteligencji ani kompetencji.

Gdybyśmy mieli miłość, nigdy nie sprawiłby, żebym czuł, że nie wystarczy. I to wszystko, co zrobił - sprawił, że zwątpiłem w siebie, sprawił, że pomyślałem, że nie jestem wystarczająco ładny, wystarczająco inteligentny, wystarczająco dobry lub cokolwiek na tyle, by z nim być.

Gdybyśmy mieli miłość, nigdy nie wstałby, by zobaczyć, jak płaczę. Nigdy nie pozwoliłby, by te wszystkie łzy spływały mi po twarzy z jego powodu. Nigdy nie skrzywdziłby mnie celowo. On nigdy nie byłby tym, który spowodowałby te łzy w pierwszej kolejności.

Na koniec wszystko, co mogę zrobić, to podziękować za pokazanie mi, czym nie jest miłość. Dzięki Wam w 2021 wkraczam jako zupełnie inna osoba. Tę, która nie daje się poniżyć. Tę, która wie, że jest wystarczająco dobra i nigdy nie pozwoli nikomu powiedzieć jej inaczej. Ten, który jest silniejszy od wszystkich łez. Ta, która znów uczy się kochać siebie.