Brzydka strona bycia dziewczyną, która widzi tylko dobrze w innych

Kiedy jesteś dobrą osobą, masz tendencję do projekcji swojej „dobroci” na innych.

Masz wrodzoną skłonność do postrzegania ludzi jako o wiele lepszych niż są i masz tendencję do zapominania o złych rzeczach, które ci się przytrafiły.

Masz tendencję do wybaczania tym, którzy wyrządzili ci krzywdę i nieustannie stwarzasz nowe szanse. Piszesz nowe książki z tymi samymi postaciami co wcześniej.

Ze względu na osobę, którą jesteś, wciąż ufasz ludziom, kochasz ich i dajesz im wszystkie klucze, aby otworzyć drzwi, które prowadzą do twojego serca.

Brzydka strona bycia dziewczyną, która zawsze dba o innych

Często zapominasz o dbaniu o siebie, ponieważ jesteś zbyt zajęty opieką nad innymi.

Nigdy się nie nauczysz, prawda? Nigdy nie przestaniesz nosić serca na rękawie, prawda??

Zostajesz nawet wtedy, gdy ludzie pokazują ci swoje brzydkie strony. Kiedy widzisz brzydkie części kogoś, nie uciekasz.

Postanawiasz kochać ich jeszcze bardziej za pokazanie ci, że są tylko ludźmi i ciągle myślisz, że twoja miłość sprawi, że ich złe strony będą nieco mniej złe. Zostajesz, nawet gdy robi się ciężko.

Zostajesz nawet wtedy, gdy druga osoba nie zasługuje na ciebie, ponieważ jesteś wierzący. I nie możesz przestać wierzyć, że dziś każde jutro będzie lepsze niż kiedykolwiek.

Brzydka strona bycia empatią

Jesteś dobrą osobą, ale brzydka strona bycia dobrą dziewczyną to mały fakt, o którym ciągle zapominasz i to jest to, że żyjesz w okrutnym świecie.

Żyjesz w świecie iw wieku pełnym toksycznych ludzi, narcyzów i egocentrycznych ludzi, którzy tylko czekają, aż ktoś taki jak ty napije się ze swojego kubka.

Oczekujesz, że inni będą przy tobie, kiedy ich potrzebujesz, tylko dlatego, że zawsze byłeś przy nich.

Oczekujesz, że inni cię nie zdradzą tylko dlatego, że nigdy ich nie zdradzisz.

Jesteś jak mały Czerwony Kapturek, który spodziewał się, że wilk jej nie zje tylko dlatego, że ona nie je wilków.

Brzydka strona bycia empatią

Co się stało, kiedy ostatnio się zepsułeś? Właściwie nie mów mi, dokładnie wiem, co się stało.

Raz w życiu potrzebowałeś kogoś, na kim mógłbyś się oprzeć. Potrzebowałeś kogoś, kto potrzyma cię za rękę i powie, że wszystko będzie dobrze.

Potrzebowałeś ich, żeby przytulały od ciebie wszystko, co złe, tak jak byś to zrobił, gdyby cię potrzebowali. Ale „o dziwo”, nikogo tam nie było.

Zostałaś sama, aby poradzić sobie ze swoimi problemami. Odeszli, ponieważ cokolwiek robili, było ważniejsze niż bycie przy osobie, która zawsze była przy nich.

A twoje naiwne małe serce nigdy tego nie widziało. Myślałeś, że możesz na nich liczyć, prawda? Niestety nie potoczyło się to zgodnie z planem.

Widok tych, którzy powinni tam być, odchodząc od ciebie, złamał cię. Zostawiła cię z pustymi rękami i zaniemówiła.

To sprawiło, że zastanawiałeś się, co zrobiłeś źle, a co z nimi.

Wiesz, że powinni być tam dla ciebie, wiesz, że powinni zapytać, jak się masz, ale nic takiego nigdy nie pochodziło od nich.

W końcu zostałeś złamany przez innych ludzi, przez własne przekonania i przez niespełnienie twoich oczekiwań.

Zostałeś złamany, ponieważ nie otrzymałeś w zamian miłości i troski, które bezinteresownie dawałeś innym.

Wiem dokładnie, jak to było. To był niezmierzony ból. Zraniłeś się do kości, trochę płakałeś i wszystko kwestionowałeś.

Próbowałeś nadstawić drugi policzek, próbowałeś być niegrzeczny, próbowałeś ich odepchnąć, ze swojego życia, próbowałeś być szalony, ale to nie trwało.

Byłeś szalony przez jeden dzień. Nienawidziłeś ich przez sekundę, a potem próbowałeś wyjaśnić ich zachowanie.

Zrobiłeś z nich ofiary nieznanych okoliczności, kiedy byłeś tam jedyną ofiarą.

Niemniej jednak zdecydowałeś, że oni potrzebują Twojej miłości i dobroci bardziej niż Ty ich. A potem im wybaczyłeś.

Najgorsze jest to, że zapomnisz o tym, co ci zrobili. W mgnieniu oka o tym zapomnisz.

I pozwolisz tym, którzy cię skrzywdzili, tym, którzy cię złamali, wrócić do twojego życia.

Po prostu nie jesteś osobą, która wykorzystuje innych. Jesteś tą, która wciąż się daje, wciąż wyzwala miłość jak fajerwerki, mimo że jest zepsuta od wewnątrz. Po prostu nie masz nikczemnej kości w swoim ciele.

Ilekroć ten słaby głos z tyłu twojego umysłu próbuje ci przypomnieć, jak bardzo inni cię ranią, otrząsasz się z tego i uśmiechasz się, jakby nic się nie stało.

Tylko twój uśmiech jest mniejszy niż przedtem. Tylko w uśmiechu i oczach możesz ukryć to, co ci zrobiono.

Ale kręcisz głową nawet przy najmniejszym pojawieniu się złych wspomnień i uśmiechasz się.

Znowu wkładasz serce do rękawa i wychodzisz kochać ludzi, niezależnie od tego, czy będą cię kochać, czy nie.

Dajesz drugą, trzecią, piątą szansę i tracisz czujność, mając nadzieję, że tym razem będzie inaczej.

Powtarzasz te same błędy dzień po dniu. Ale nie mógłbyś tego zrobić w żaden inny sposób, ponieważ taki właśnie jesteś.

Będziesz dawał z siebie to, co najlepsze, a oni będą go używać, a Twój uśmiech za każdym razem będzie coraz bardziej zepsuty, ale nigdy nie przestaniesz się uśmiechać.

Nigdy nie nauczysz się nauki stojącej za byciem wrednym, ponieważ po prostu nie jesteś tego rodzaju osobą.